Został on ufundowany w 1319 przez węgierskiego
magnata Kokosza Berzewiczego. Fundacja ta była częścią kary, jaką miał on
ponieść za zabicie Chyderka z rodu Györgów (za karę miał ufundować 6 klasztorów
oraz zamówić w nich 4 tys. mszy). Budowę klasztoru rozpoczęto w 1330, była ona również
wspierana przez polskich królów: Kazimierza Wielkiego i Królową Jadwigę, nazywano go nawet
Klasztorem Lechnickim. Krakowscy mieszczanie na utrzymanie klasztoru
przeznaczyli połowę wsi Rychwałd. Zamieszkany był
początkowo przez mnichów z zakonu kartuzów później kamedułów.
Zakonnicy byli utrzymywani przez podatki pochodzące z 10 wsi. Rozbudowywali oni
obiekt i wznosili dalsze budowle: domki–pustelnie, szpital, aptekę, zajazd dla
podróżnych i wieżę kościoła. W latach 1431–1433 klasztor był łupiony przez husytów. Zakon
działał do lat 80. XVIII, kiedy został skasowany przez cesarza Józefa II. Dobra zakonu zostały rozdysponowane
wśród kilkuset rodzin niemieckich kolonistów, którzy w tym czasie przybyli do
pobliskich Dolnych Lechnic, wówczas też upowszechniła się niemiecka nazwa Rotes
Kloster (węg. Vöröskolostor). Jadwiga Łuszczewska (Deotyma) zwiedzająca w 1860 klasztor zastała go
zrujnowanym, ale kościół był zadbany. Po pożarze w 1907, w wyniku którego
zniszczone zostały dachy i zawaliła się wieża kościoła, klasztor przeszedł na
własność węgierskiego ministerstwa rolnictwa. W 1934 preszowski oddział
KCST wydzierżawił go na 50 lat i przeprowadził prowizoryczny remont, w latach
1952–1968 przeprowadzono remont generalny, a cały obiekt został uznany za
narodowy pomnik kultury.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz